Sanjao sam drhtaj ruke moje
I dječiju suzu vrelu,
Rumene obraze, kroz potoke magle snene,
I duboke brazde jedne uspomene,
Sanjao sam, a san možda nije.
Sanjao sam ašk duše moje,
čini mi se ariju pjesme jedne,
Lelujavo k’o derviš što tetura,
I kroz vrijeme iskona doziva,
Sanjao sam, a san možda nije.
Sanjao sam, a san možda nije.
Sine Ademov, zar se Hudhud ne čuje
Dok sa tadžom pogetim
Nad sjemenkom molećivo bdije.
Sanjao sam, a san možda nije.
Sanjao sam ropstvo u ljubavi kuduma,
I snenu dušu čistu
Zagledanu u daljinu
Tavaf čini praskozorju,
I jecaje plačnog naja iz dubine što zaziva.
Sanjao sam, a san možda nije.
Azir Šabić
Azir Šabić (47) rođen je u Jošanici, općina Zvornik, a evo već 20-ak godina živi u Gornjim Raincima kod Kalesije. Objavio je četiri knjige, dva ratna dnevnika „U njedrima Udrča“ (2012) i „Drina ih odnijela“ (2013), te dva romana „Sjene crvenih joha“ (2014) i „Kolanje krvi“ (2016). Uskoro iz štampe izlazi njegov novi roman.
